Download Command & Conquer

Het is tijd voor wat geschiedenis. Toen ID Wolfenstein 3D maakte, hadden ze iets gemaakt wat nog nooit eerder was gezien en revolutionair was. Maar na Doom werden eerste persoons schietspellen Doom klonen genoemd. Toen Westwoord de eerste echte real-time strategie maakte, Dune, was het een mix tussen adventure en strategie en werd de term ‘real-time’ nog niet gebruikt. Het nu welbekende genre werd pas echt bepaald met de opvolger van dit spel, welke leven blaasde in real-time strategie. Maar er was nog steeds geen spel dat dit genre populair genoeg maakte om een spellenmarkt te creëren die overspoeld werd met zijn klonen. Niet voordat Command & Conquer uitkwam.

C&C was het eerste spel in een serie die het populairst in het genre zou worden. Je hebt waarschijnlijk gehoord van Generals, Red Alert of Tiberian Sun. Nou, dit is hoe het allemaal begon. In feite is oogt het in veel opzichten erg als Dune 2. Je oogst om geld te verdienen waarmee je gebouwen kunt bouwen en eenheden kunt kopen. Op dat moment, te beginnen met Dune 2, werd dit in meer of mindere mate het principe van alle real-time strategiespellen: Je basis en leger bouwen en uitbreiden door verschillende soorten grondstoffen te verzamelen. In dit soort spellen is de winnaar gewoonlijk degene wie meer geld heeft. Hiernaast lijken de prijzen van de basiseenheden en gebouwen op die van Dune 2 (de barrakken zijn 300, de infanterieman is 100…). Toch zijn de programmeurs erin geslaagd te voorkomen dat C&C ‘gewoon een kloon’ werd. Ze hebben ten minste voor een goed verhaal gezorgd.

Als je het vergelijkt met de weinige andere spellen in dit genre die uitkwamen voor C&C, nou, dan was C&C gewoonweg superieur in elk opzicht. Betere graphics, beter geluid, meer eenheden, filmpjes tussen de levels zodat het een interessant verhaal wordt (oorspronkelijk kwam C&C uit op twee CD’s die voor het overgrote deel gevuld waren met animaties; in de toekomst zou dit een ongewoon gebruik worden van Westwood). Maar de grootste en meest belangrijke innovatie was de mogelijkheid om zo veel eenheden als je wou te selecteren en verplaatsten. In de vorige spellen zou je als je tien eenheden aan wou laten vallen hetzelfde moeten doen voor elk van de tien eenheden. Zelfs in Warcraft 2, het enige real-time strategiespel dat kon concurreren met C&C, kon je maar een maximum van negen eenheden tegelijk selecteren. Nu werden de aanvallen makkelijker uit te voeren en kon je ingewikkeldere aanvallen doen. Het doel van het strategie genre is altijd het de speler tonen van een realistisch beeld van verschillende soorten van oorlogsvoering geweest, en dit was een grote stap voorwaarts.

Tiberium is een erg vreemde plant. Sommige wetenschappers hebben ontdekt dat het uit verschillende stoffen bestaat, en dat sommige daarvan ernstige misvormingen van het menselijk lichaam kunnen veroorzaken. Andere stoffen bleken extreem waardevol te zijn. Eén man, genaamd Kane, vormde the Brotherhood of NOD en begon Tiberium te verzamelen. Spoedig begon NOD het te gebruiken voor hun snode plannen. Ze verzamelden bakken geld om tonnen wapens te kopen, en spoedig vormden ze een klein leger, in plaats van een kleine secte. Hun macht groeide razendsnel in Afrika – een continent zonder een groot leger om hun te stoppen, en spoedig wende Kane zich tot Europa. De hele wereld begon te beven en het was duidelijk dat hij gestopt moest worden. De rijke westerse landen vormden the Global Defense Initiative, of simpelweg GDI, voor een enkel doel: Het stoppen en vernietigen van the Brotherhood of NOD. De oorlog was begonnen.

In zekere zin is dat het verhaal. In het begin kies je welke zijde je wilt leiden. Natuurlijk is de GDI sterker, aangezien het uit verschillende legers bestaat, dus zullen zij wapens produceren en verschillende voordelen hebben tijdens de oorlog zoals luchtaanvallen en de indrukwekkende Ion Cannon (een laserwapen van een satelliet). Aan de andere kant moet de NOD wapens kopen en verdedigingen bouwen terwijl ze de sterkere strijdmachten van de GDI bevechten, totdat ze sterk genoeg zijn geworden om open oorlog te voeren. Ik neem aan dat dit je een gevoel geeft voor wat er aan de hand is. De GDI valt gelijk aan – voordat Kane te sterk wordt. NOD, aan de andere kant, probeert eerst hun plaats tussen de burgerbevolking veilig te stellen (de eerste missie van de NOD is bijvoorbeeld het vermoorden van de leider van een bepaald dorp, aangezien hij problemen veroorzaakt). Wanneer de GDI komt zal je in sommige levels een moeilijk begin hebben, alleen maar om een kleine en onontwikkelde GDI basis in te nemen en die installaties voor je eigen doeleinden te gebruiken. Dus de NOD en de GDI geven beide weer wat ze weer zouden moeten geven, en voor mij is dat deel van het spel erg goed gelukt.

In de campagne van de GDI vecht je voor Europa, in de campagne van de NOD vecht je voor Afrika. Elk level vind plaats in een bepaald land, en dus zul je voordat het level begint informatie krijgen over het gekozen land (totaal onbelangrijk, maar het geeft een goede indruk aangezien je in oorlog bent). Toen ik zei ‘gekozen’, betekende dat dat je zo nu en dan tussen verschillende levels kunt kiezen. Dit betekent niet dat je sommige levels over kunt slaan, maar gewoon dat er voor sommige levels meerdere maps beschikbaar zijn (wie Dune 2 gespeeld heeft is hier bekend mee). Nou, soms krijg je verschillende taken, en dus kan het interessant zijn om C&C meerdere keren te spelen. In beide campagnes zijn er veertien of vijftien levels. Ja, het aantal levels kan varieren afhankelijk van bepaalde missies, maar je moet diep in dit spel duiken om dat allemaal uit te vinden. Ik denk dat als je alle beschikbare maps wilt spelen het verstandig is om het spel op verschillende openingen te saven voordat je elk level afmaakt. Er zijn drie verschillende maps voor de laatste levels van de NOD en de GDI, maar in het laatste level is er geen verschil in doelstellingen.

Toen ik C&C zag begon ik serieus eraan te denken een PC te kopen. Kleine gastjes die oefeningen doen wanneer ze geen orders hebben, kleine explosies en oorlogskreten. Burgers met huizen en kerken. Vuur-effecten wanneer een boom in brand staat of wanneer er olie brand in een civiele raffinaderij. De programmeurs hebben ook speciale aandacht geschonken aan Tiberium, de plant waar het hele spel om draait. Het is als kristallen gras and het groeit door zijn wortels uit te spreiden, en van de zaden van bepaalde bloesem bomen. Als een menselijke eenheid over het Tiberium beweegt zal het zijn gezondheid schaden, maar voertuigen kunnen deze velden zonder problemen doorkruisen. Tiberium verspreid zich, dus je wilt het misschien laten groeien zodat je er meer van kan verzamelen (ja, deze gevaarlijke plant bezorgt je geld). Oogsters oogsten totdat ze vol zitten met deze waardevolle substantie, maar kleine en jonge Tiberium planten hebben geen kristal en zij ontberen de stoffen die je nodig hebt om er geld van te krijgen. Irritant genoeg zijn de oogsters de hele tijd de jonge planten aan het verzamelen, en zo beletten zij het Tiberium zich te verspreiden. Let dus goed op je oogsters.

Hierin schuilt ook het slechtste aspect van het spel. De AI is vreselijk. Dit is waarom oogsters irritant kunnen zijn, waarom je waarschijnlijk de tegenstander zijn strategie af kunt lezen en je verdedigingen daarop kan concentreren in elk level en dit is waarom je zo hun basis binnen kan stormen terwijl je de vijand bevecht, terwijl even verderop (de afstand op de monitor wordt gemeten) een paar vijandelijke soldaten hun geweer schoon staan te maken. Ook is de computer niet in staat ingewikkeldere aanvallen uit te voeren, hoewel het nog wel enkele trucjes heeft. Nou maakt dit het spel niet te makkelijk. Het is eigenlijk best moeilijk, maar alleen voordat je een sterke basis hebt gebouwd. Daarna zul je de vijand waarschijnlijk in je hand hebben. Nou ja, als je genoeg grondstoffen hebt. Toch moet je het niet als gegeven beschouwen, aangezien de computer me ook een paar keer best hard heeft geraakt toen ik al een sterke verdediging had. Weet dat je niet in elk level een basis bouwt. Eigenlijk zijn de programmeurs erg succesvol geweest in het zorgen dat je je aan het spel bind terwijl je het spel volgt. De levels zijn zo veel interessanter.

Wat het overnemen van vijandelijke gebouwen betreft, nou, ik weet niet of dit goed of slecht is. Je gebruikt er ingenieurs voor. In tegenstelling tot de andere strategiespellen van Westwood heb je maar een enkele ingenieur nodig om elk gebouw dat je wilt over te nemen. Natuurlijk gaan ze snel dood, maar het is nog steeds vreselijk wanneer er een voertuig met een paar ingenieurs arriveert in je basis en een paar van je gebouwen over wordt genomen (Het is onwaarschijnlijk dat de computer dit als eigenlijke aanval gebruikt). Aan de andere kant is het erg leuk en effectief als je hetzelfde doet bij je tegenstander. Nu moet ik zeggen dat de Construction Yard het belangrijkste gebouw in een basis is. Het is nodig om andere gebouwen te bouwen en als het vernietigd wordt en je geen andere gebouwen hebt om mee te vechten zul je verslagen worden. Dit geld ook voor je tegenstander. Je kunt een MCV (een voertuig dat zichzelf in een Construction Yard transformeert) bouwen, maar het is duur (5000) en kan alleen maar worden geproduceerd als het niveau van je technologie hoog genoeg is. Nu meer over de technologie.

Het technologie niveau stijgt terwijl je voortgang boekt in het spel. Het houdt jouw en je vijand op bepaalde technologie niveaus, wat betekend dat je niet alle gebouwen en eenheden kunt produceren die er zijn, tenzij het technologie niveau maximaal is. Ik neem aan dat iedereen die ooit een real-time strategiespel heeft gespeeld hier bekend mee is. Het betekend in feite dat je in het begin van het spel zwakkere eenheden produceert, en sterkere eenheden tegen het einde van het spel. Ditzelfde geld voor de vijand. Waarom is dit belangrijk als je het zelf waarschijnlijk al weet? Voor de multiplayer natuurlijk. Zoals elk strategiespel is het leuker om tegen een menselijke speler te spelen. Eigenlijk is het alleen in multiplayer dat je technologieniveau op zijn hoogst kan zijn; Wat betekend dat je commando’s kunt produceren of kernraketten af kunt vuren met NOD. Ik denk dat Westwood een goed werk hebben geleverd toen ze de speler de optie gaven de technologie in te stellen. Nou ja, dat is mijn mening, aangezien geen van mijn vrienden het ooit lager heeft gezet. Als je een vijandelijke Construction Yard of een gebouw dat eenheden produceert overneemt, dan zal je toegang krijgen tot vijandelijke eenheden en gebouwen. In één woord: Geweldig!

Nu, dat is het zo’n beetje. De graphics zijn een beetje ruw en best kleurvol (VGA), het geluid is geweldig, er zijn een paar dingetjes die erg leuk kunnen zijn en het spel is niet te moeilijk. Nou ja, het was erg moeilijk voor mij toen ik het met mijn beste vriend speelde. Indertijd was niemand aan real-time strategiespellen gewend. Hoewel de doelstellingen in een level kunnen verschillen zal iedereen die zichzelf als een ervaren speler van dit soort spellen beschouwd het af moeten kunnen maken, op den duur in ieder geval. Ook zijn zij die andere vervolgen al hebben gespeeld al gewend aan het hebben van vele eenheden en gebouwen. Nu heeft C&C genoeg eenheden, maar Red Alert en Generals hebben er veel meer, dus kan ik dit maar beter noemen.
Op het laatst is dit een legende die, zoals ik al gezegd heb, een geweldige serie heeft gestart. Voor mij is het nog steeds erg leuk, en mijn advies is dus om het zeker een keer te proberen. Jammer genoeg zijn er geen filmpjes, want zij zijn echt indrukwekkend. Ik betwijfel of iemand die C&C heeft gespeeld Kane kan vergeten: het kwaad in stijl met een gladde glimlach.