Wat heeft elk side-scroll-platformspel nodig? Inderdaad, een held (de figuur die jij bestuurt), de boeven (die zijn gemeen en meedogenloos), wapens om onderweg te pakken, dingetjes die je score verhogen en een paar geheime kamers.
Als we naar deze normering kijken, is dit spel het helemaal. Toch voelt het anders. Ik neem aan dat melkflesjes en ratels niet de power-ups zijn die echte mannen hebben. Zo’n figuur zou niet huilen wanneer hij geprikt wordt door een wesp (zelfs al was het een echte). Oke, oke... gemene donderwolken zijn waardige vijanden voor iedereen. Er is geen enkele held die het niet erg zou vinden geraakt te worden door de bliksem, maar de held van dit spel is echt een baby! Ik bedoel maar, wie anders dan een baby zou zich druk maken over spugend flora en wormen over de vloer. Een baby, dat is inderdaad wat de held (of moet ik zeggen, heldin) hier is. Het is Baby Jo en ze wil terug naar huis (vraag mij niet hoe zij weg is gekomen – ik meen het, vraag het niet; ik zou het echt niet weten).
Het geluid is best goed, maar er zijn helaas geen geluidseffecten (het zou toch leuk zijn om een huilende, brandende, omhoogvliegende baby te horen – sadistisch ben ik hè). De graphics zijn leuk en humoristisch (en die donderwolken zien er echt gemeen uit). The besturing is standaard (pijltjestoetsen en de spatiebalk om te schieten). Het spel is lekker vlot en je hoeft niet telkens opnieuw te beginnen (je krijgt wachtwoorden zodat je naar het gewenste level kan).
Een minpunt is dat je niet met z’n tweeën kan spelen. Platformspellen zijn zoveel leuker als je met een vriend speelt (zij het in een splitscreen, of tenminste werken met beurten). Maar goed, je kan niet alles hebben. Het spel verdient een mooie, ronde 4. Ik raad je aan het te spelen (maar neem dit van mij aan; het is zeker niet zo makkelijk als het lijkt als je naar die rakker kijkt).